خنده ی جوانی

فروغ فرخزاد میگه:
چقدر کم است هفتاد ٬ هشتاد سال برای دیدن تمام دنیا!!!
برای بودن با تمام مردم دنیا!!!
چقدر حیف است که من میمیرم و غواصی در عمق اقیانوس ها را تجربه نمیکنم!!!
میمیرم و حداقل یکبار زمین را از روی کره ماه نمیبینم!!
دلم میخواست چند کلیسا معبد و مسجد بزرگ جهان را میدیدم !!!
و دلم میخواست یکبار هم که شده از ارتفاعی بلند پرواز میکردم!!
دلم میخواستهای من زیادند٬ بلندند طولانی اند
اما مهمترین دلم میخواست های من این است که:
انسان باشم و انسان بمانم !!!
می گویند : انسان های خوب به بهشت می روند اما من میگویم انسان خوب هر جا که باشد آنجا بهشت است!!