خنده ی جوانی

ﺁﺩﻡ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣــﺎ ﺭﺍ ﺗَﺮﮎ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﺳﻪ ﺩﺳﺘــﻪ ﺍﻧﺪ :

ﯾﮏ ﮔﺮﻭﻩ ﺁﻧﻬــﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑَﺮ ﻣﯽ ﮔﺮﺩﻧـﺪ
ﮔﺮﭼــﻪ ﻧﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﯾﮕﺮ ﻫﻤــﺎﻥ ﺁﺩﻡ ﻫﺎﯼ ﺳـﺎﺑﻖ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﻧﻪ ﻣﺎ . . .
ﮔﺮﻭﻩ ﺩﻭﻡ ﮐﺴــﺎﻧﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻫﺮﮔـﺰ ﺑﺮ ﻧﻤﯽ ﮔﺮﺩﻧﺪ
ﭼﻪ ﺁﻧﻬــﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺧـﻮﺍﻫﻨﺪ ، ﭼﻪ ﺁﻧﻬــﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ . . .
ﮔﺮﻭﻩ ﺁﺧــﺮ ﺁﻧﻬﺎﯾﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﯾـﺪ ﺩﻋـﺎ ﮐﻨﯿﻢ
ﺁﻧﭽﻨﺎﻥ ﭘُـﻞ ﻫﺎﯼ ﭘﺸﺖِ ﺳﺮﺷــﺎﻥ ﺭﺍ ﺧـﺮﺍﺏ ﮐﻨﻨﺪ
ﮐﻪ ﺍﮔـﺮ ﻫﻢ ﺑﺨـﻮﺍﻫﻨﺪ ، ﻧﺘـﻮﺍﻧﻨﺪ ﺑﺮﮔﺮﺩﻧـﺪ . . .
ﺧﻄﺮﻧﺎﮎ ﺗـﺮﯾﻦ ﮔﺮﻭﻩ ﺳـﻮﻣﯽ ﻫﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ
ﭼـﻮﻥ ﻣﻮﻗـﻊ ﺭﻓﺘﻦ ﻃـﻮﺭﯼ ﻣـﺎ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺷﮑﻨﻨﺪ
ﮐﻪ ﻣــﺎ ﺗﺎ ﻣـﺪﺕ ﻫﺎ ﺩﺭ ﮐﻤـﺎ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﯿﻢ
ﻭ ﺧﯿﻠﯽ ﺩﯾـﺮ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯿـﻢ
ﮐﻪ ﺑـﺮﺍﯼ ﭼـﻪ ﺁﺩﻡ ﻫـﺎﯼ ﺑﯽ ﺍﺭﺯﺷﯽ ﺍﺷـﮏ ﺭﯾﺨﺘﯿﻢ
ﺍﺣﺴـﺎﺱ ﮔﻨﺎﻩ ﮐﺮﺩﯾـﻢ ، ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﮔﺬﺷﺘﮕﯽ ﮐﺮﺩﯾـﻢ
ﻭ ﺗـﺎ ﻣــﺮﺯ ﻧﺎﺑﻮﺩﯼ ، ﺯﻧـﺪﮔﯽ ﺭﺍ ﻓـﺪﺍ ﮐﺮﺩﯾﻢ . . .
ﺧﯿﻠﯽ ﺩﯾـﺮ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯿﻢ . . . ﺧﯿﻠﯽ ﺩﯾﺮ . . .
ﻭﻟﯽ ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯿـﻢ . . .
ﭼﯿﺰﯼ ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﯿـﻢ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ
ﺍﺻـﻼ ﭼﻪ ﭼﯿﺰ ﺍﯾﻦ ﺁﺩﻡ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺁﻧﻘـﺪﺭ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ ؟؟
ﺭﻭﺯﯼ ﮐﻪ ﺁﺩﻡ ﻫـﺎﯼ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﯼ
ﺑـﺎ ﺍﺭﺯﺵ ﻫﺎﯼ ﻭﺍﻻﺗـﺮﯼ ﻭﺍﺭﺩ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣـﺎ ﺷﺪﻧﺪ
ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻗـﺪﺭ ﺧﻮﺩﻣــﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﯿﺸﺘـﺮ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﯿﻢ