خنده ی جوانی

بخشش را "بخش کن"... محبت را "پخش کن"

غضب "پریشانی" است... نهایتش "پشیمانی" است

شکیبایی... بر هر "دعوایی"، "دواست"

هر چه "بضاعتمان" کمتراست ... "قضاوتمان" بیشتر است

با "خویشتنداری" ... "خویشاوند داری"

به "خشم" ... "چشم" نگو

سوء تفاهم، "تیر خطایی" است..که از "گمان" رها می شود!

انسان "خوشرو" ... گل "خوشبو" ست.

"دوست داشتن" ... را "دوست بدار".

از" تنفر " ..."متنفر"باش

به "مهربانی" .. "مهر" بورز

با "آشتی" .... "آشتی" کن

و از "جدایی"..."جدا "باش

از دورویی"دوری" کن....